Aylardan Mart. Havada serin bir rüzgar dolaşıyor. Gerginliği, sert esmesinden belli. Ağaçlar kış uykusundan uyanmak üzere. Kuşlar yuvalarını yeniden düzenliyor, tüm dünya yeni bir yaza hazırlanıyordu. Bahar yağmurlarının ıslattığı toprak kokusu sarıyordu insanların içini. Çocuklar avluda oyunlar oynarken kadınlar ve erkekler cepheden cepheye koşuyordu.

'Çanakkale Destanı' dediler buna. Bahar yağmurlarıyla ıslanan toprak Çanakkale'de kanla ıslandı bu sefer. Ardına bile bakmamıştı kimse. Yeter ki "Vatan sağ olsun!" dediler. Sert rüzgarlar, kurşunlar çarptı belki bedenine ama hiçbiri dokunmadı düşmanın dokunduğu gibi yaralı kalbine. Çocuklar her şeyden bihaber avluda oynuyorken onlar vatansız kalmasın diyeydi her şey. Kimisi geride çocuğunu, anasını, babasını bırakmış; kimisi hiçbir şeyi olmadığı halde tek varlığı olan benliğini geride bırakarak çıkmıştı bu yola. Bu yolda sen-ben yoktu yalnızca 'biz' vardı. Kültürümüzün yegane temeli vatandı. Vatan namustu ve namusa namahrem eli değmemeliydi. Şimdi n'olacaktı ya? Ülkenin pırıl pırıl gençleri cephedeydi. Ellerinde bir kalem, ceplerinde bir zarf ve kağıt. Geride bıraktıklarına sesleneceklerdi elbet. Gözyaşları yağmur oluyor ıslatıyordu koskoca vatanı. Cesaretleri güneş gibi ısıtıyordu tüm Onların cihanı. Bu bahar hüzün kaplıydı gökyüzü. Tabutlara sığmayan bedenler, koca bir ulusun kalbine sığıyordu. Bağrına basıyordu bu millet şehidini, gazisini. Yurdun her bir yanında eller semaya açılmış dualar ediliyor, başlar secdede Allah huzurunda eğiliyor ve ağızlardan tek cümle duyuluyordu "Allah'ım sen ordumuza güç, kuvvet ver. Onları muzaffer eyle!". Analar, babalar, çocuklar bekliyordu gelecek güzel bir haberi. Gökyüzünde al bayrak, semalarda ezan sesi. Bu iki eşsiz güzellik asla solup gitmemeli edasıyla vuruşuyordu Türk'ün Mehmetçiği.

Bugün hala semada al bayrak dalgalanıyor, minarelerde ezan sesi duyuluyorsa bu asil Mehmetçiğin sayesindedir. Bu vatan size çok şey borçlu. Sen rahat uyu şehidim bu vatan bize emanet.